Grand Canyon (AZ) - Lake Powell (AZ)
Door: Erik Tas
Blijf op de hoogte en volg Erik & Christa
12 Juli 2011 | Verenigde Staten, Page
Hey Folks,
Daar zijn we weer. Dit keer vanuit Lake Powell in Arizona. Lake Powell ligt midden in de Glen Canyon National Recreation Area. Met zijn lengte van 300 km het tweede grootste kunstmatige meer in de Verenigde Staten. Het bevat genoeg water om heel Nederland en België te laten overstromen maar als ik zo het nieuws op Internet lees, hebben jullie niet veel water uit de VS nodig….sorry…;-)
Maar goed, vanmorgen zijn we begonnen met het ontbijt. Niet zo luxe als de dag ervoor maar ach who cares….je komt nog eens ergens….
Volgens ons boek met algemene informatie en reisschema’s van de touroperator zou het nog leuk zijn om afscheid te nemen van de Grand Canyon door een rit over de weg langs de zuidrand (South Rim) van de Canyon. Een route van 13 km lang, heel dicht langs de rand met veel betoverende uitzichtspunten.
Nou, dat wilde we nog wel, wat is 13 km….navigatie aan en gaan met die banaan. Echter, wat een leuk afscheid had moeten worden is geëindigd in een lichtelijk drama. Het navigatiesysteem had er niet veel zin in vandaag. De aangegeven weg langs de Grand Canyon is te bereiken door eerst het Grand Canyon National Park in te rijden. Ons navigatiesysteem wilde alles doen vandaag, behalve dit park betreden, en leidden ons regelrecht het bos in. Wij hadden nog zoiets van oké….het is een natuurgebied dus logisch…
Het asfalt verdween en maakte plaats voor een rotsweg. Na ongeveer 8 mile door elkaar geshaked te zijn begon het echte werk…diepe sporen in de weg ontwijken. Op een gegeven moment moesten we met de Dodge een soort van stenen trap afrijden. We waren al zo diep het bos in dat omkeren bijna geen zin meer had. En ons navigatiesysteem maar vrolijk verder…rechtdoor, linksaf, rechtsaf, bla bla…
Afijn...Natasja voor de wagen aanwijzingen geven, Christa en Mike eruit gegooid (scheelt ook weer een paar kilo) en op hoop van zegen naar beneden. Met het zweet tussen onze billen zijn we beneden aangekomen. Ik kijk in mijn spiegel en zie Christa met een Amerikaan staan? Waar the f@#k komt die vandaan?
Deze man was met zijn collega’s aan het werk in het bos en ziet ineens een paar van die achterlijke toeristen met een niet-geschikte wagen door het rotsgebied rijden….Hij gaf al gelijk aan dat ik als de sodemieter de auto om moest draaien en dezelfde weg terug moest rijden, wilde ik vannacht niet onder een paar bomen slapen…@#$%.
Omhoog dus weer met die bak, de trap op… De weg die ik wilde volgen zou al snel overgaan op een kleine Grand Canyon en dat zou de wagen niet overleven. Ons humeur was al laag en zakte nu helemaal onder het dieptepunt. Dit was echt zo’n dag dat je beter in je bed kon blijven.
Afijn om een lang verhaal kort te maken, 4 uur later waren we weer op ons startpunt, totaal door elkaar geschud, stof in onze oren, met een auto die een andere kleur dan wit had aangenomen en met nog een lange route voor de boeg… We hebben het navigatiesysteem nog een aantal uren vervloekt ! Toen we wegreden zouden we rond 13:30 uur in Lake Powell arriveren, het werd 18:30 uur….
Maar eenmaal op de juiste route, hebben we nog veel moois gezien van de Grand Canyon.
Uiteindelijk de Grand Canyon achter ons gelaten en zijn we via het Navajo Indianenreservaat verder gereden dwars door de “geverfde” woestijn. De gesteenten in deze woestijn zitten vol met mineralen en hun kleuren variëren van wit tot roestkleur en rood. Het is dus alsof deze woestijn letterlijk geschilderd is.
Uren en uren met een constante snelheid door de woestijn sloopt op een gegeven moment wel. Zeker na ons uitstapje van vanmorgen…;-)
Uiteindelijk zijn we dus aangekomen in het Lake Powell Resort. Morgen om 13:00 uur stappen we de boot op, voor een tweeënhalf uur durende tocht over het meer. Verslag volgt weer, sweet dreams….
Daar zijn we weer. Dit keer vanuit Lake Powell in Arizona. Lake Powell ligt midden in de Glen Canyon National Recreation Area. Met zijn lengte van 300 km het tweede grootste kunstmatige meer in de Verenigde Staten. Het bevat genoeg water om heel Nederland en België te laten overstromen maar als ik zo het nieuws op Internet lees, hebben jullie niet veel water uit de VS nodig….sorry…;-)
Maar goed, vanmorgen zijn we begonnen met het ontbijt. Niet zo luxe als de dag ervoor maar ach who cares….je komt nog eens ergens….
Volgens ons boek met algemene informatie en reisschema’s van de touroperator zou het nog leuk zijn om afscheid te nemen van de Grand Canyon door een rit over de weg langs de zuidrand (South Rim) van de Canyon. Een route van 13 km lang, heel dicht langs de rand met veel betoverende uitzichtspunten.
Nou, dat wilde we nog wel, wat is 13 km….navigatie aan en gaan met die banaan. Echter, wat een leuk afscheid had moeten worden is geëindigd in een lichtelijk drama. Het navigatiesysteem had er niet veel zin in vandaag. De aangegeven weg langs de Grand Canyon is te bereiken door eerst het Grand Canyon National Park in te rijden. Ons navigatiesysteem wilde alles doen vandaag, behalve dit park betreden, en leidden ons regelrecht het bos in. Wij hadden nog zoiets van oké….het is een natuurgebied dus logisch…
Het asfalt verdween en maakte plaats voor een rotsweg. Na ongeveer 8 mile door elkaar geshaked te zijn begon het echte werk…diepe sporen in de weg ontwijken. Op een gegeven moment moesten we met de Dodge een soort van stenen trap afrijden. We waren al zo diep het bos in dat omkeren bijna geen zin meer had. En ons navigatiesysteem maar vrolijk verder…rechtdoor, linksaf, rechtsaf, bla bla…
Afijn...Natasja voor de wagen aanwijzingen geven, Christa en Mike eruit gegooid (scheelt ook weer een paar kilo) en op hoop van zegen naar beneden. Met het zweet tussen onze billen zijn we beneden aangekomen. Ik kijk in mijn spiegel en zie Christa met een Amerikaan staan? Waar the f@#k komt die vandaan?
Deze man was met zijn collega’s aan het werk in het bos en ziet ineens een paar van die achterlijke toeristen met een niet-geschikte wagen door het rotsgebied rijden….Hij gaf al gelijk aan dat ik als de sodemieter de auto om moest draaien en dezelfde weg terug moest rijden, wilde ik vannacht niet onder een paar bomen slapen…@#$%.
Omhoog dus weer met die bak, de trap op… De weg die ik wilde volgen zou al snel overgaan op een kleine Grand Canyon en dat zou de wagen niet overleven. Ons humeur was al laag en zakte nu helemaal onder het dieptepunt. Dit was echt zo’n dag dat je beter in je bed kon blijven.
Afijn om een lang verhaal kort te maken, 4 uur later waren we weer op ons startpunt, totaal door elkaar geschud, stof in onze oren, met een auto die een andere kleur dan wit had aangenomen en met nog een lange route voor de boeg… We hebben het navigatiesysteem nog een aantal uren vervloekt ! Toen we wegreden zouden we rond 13:30 uur in Lake Powell arriveren, het werd 18:30 uur….
Maar eenmaal op de juiste route, hebben we nog veel moois gezien van de Grand Canyon.
Uiteindelijk de Grand Canyon achter ons gelaten en zijn we via het Navajo Indianenreservaat verder gereden dwars door de “geverfde” woestijn. De gesteenten in deze woestijn zitten vol met mineralen en hun kleuren variëren van wit tot roestkleur en rood. Het is dus alsof deze woestijn letterlijk geschilderd is.
Uren en uren met een constante snelheid door de woestijn sloopt op een gegeven moment wel. Zeker na ons uitstapje van vanmorgen…;-)
Uiteindelijk zijn we dus aangekomen in het Lake Powell Resort. Morgen om 13:00 uur stappen we de boot op, voor een tweeënhalf uur durende tocht over het meer. Verslag volgt weer, sweet dreams….
-
13 Juli 2011 - 08:33
Krijna:
Ach 1 troost dat had ons ook kunnen overkomen !!!! Maar knap balen dat snap ik ook wel. Maar jeetje wat maken jullie een geweldige reis echt toppie!!
Ik geniet elke dag van jullie verslag met foto's doeii doeii krijna -
13 Juli 2011 - 10:10
Pa En Opa :
oH wat ben ik geschrokken bij het lezen van je reisverslag, dan schrik je toch wel even, maar verders is het gelukkig goed afgelopen, en hebben jullie toch genoten, hier is het rampenweer veel wind en regen en maar 16 graden. nu lieve kinderen tot morgen maar weer groetjes en knuffel Pa alias Opa -
13 Juli 2011 - 15:14
Conny:
beetje té avontuurlijk, onbetrouwbare krengen die navigatiesystemen....
maar wat imposant toch die natuur! -
13 Juli 2011 - 17:09
Deborah:
Wat leuk en interessant om al die verslagen te lezen. Jullie hebben zo wel een hoop lol. De foto's zijn erg mooi en sommige indrukwekkend.
Veel plezier nog. -
13 Juli 2011 - 17:14
Sjanet:
oh oh......ik snap wel dat jullie blij waren weer op de goede weg te zitten. Fietsen op Nat.park de Hoge Veluwe is gevaarlijk genoeg, haha.
Gisteren hier 27.7 graden vandaag 15 met miezer. Groeten en veel plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
